Gedragen op vleugels

Mevrouw Dominique startte met haar boezemvriendinnen in november de 'Iedereen aan de haak' - actie ten voordele van Kom op tegen kanker. Leerlingen kwamen samen in het lokaaltje van Klassieke talen, waar we het prachtige schilderij zagen van een van haar vriendinnen die de strijd verloren had. 

Het schilderijtje stelt de vier stadia van rups naar vlinder voor. De rups sterft als het ware in zijn eigen huid, om dan uit te breken als prachtige vlinder. 

8 lossen, een halve vaste, 2 stokjes in de ring, 3 lossen, 3 stokjes, herhaal...

Mevr. Dominique sloeg iedereen aan de haak, leerlingen, collega's, vriendinnen, oma's... Draden werden in elkaar gehaakt, nieuwe knooppunten stevig aangetrokken, stoelen bij elkaar geschoven, lichten aangestoken, thee gezet, verhalen verteld... Iedereen vond een plaatsje in deze cocon vol warmte een dankbaarheid.

We wilden hierop graag verder haken, het thema van de viering werd 'gedragen op vleugels'. De leerlingen van het eerste jaar nagelden ons bij het begin van de viering nog even aan de grond in het duister met sprekende beelden uit de realiteit van het jaar 2017.

Emma en Heleen brachten ons een prachtig vertolkte versie van het verhaal van Daedalus en Icarus. Vader en zoon waren verdwaald, opgesloten in het labyrint. Maar ze bleven niet bij de pakken zitten! Ze zochten een uitweg naar de hemel. Daedalus maakte de vleugels en gaf ze aan zoon Icarus.  

Het is aan vaders om de weg te tonen, aan zonen om de weg te zoeken. Vaders laten je handen los. Vaders die kijken hun zonen groot. 

Maar Daedalus is ongerust: “Dicht bij me blijven, he. Tot we weer thuis zijn. Niet te laag, want dan worden je vleugels nat en dan stort je in zee. Ook niet te hoog, want dan doet de zon de was smelten en vallen je vleugels uit elkaar.” Vasthouden en loslaten: een moeilijk evenwicht…

Hoop, vertrouwen, volharding, durven uit je comfortzone treden… is dat geen mooie kerstboodschap? Ook Jezus ging zijn eigen weg. Ook hij durfde uit zijn comfortzone te treden. Kunnen wij in deze kersttijd in Jezus’ voetsporen treden? Durven we hopen, volharden, opstijgen van de grond naar het licht? Makkelijk is dat niet. En ja, we zullen af en toe vallen, maar evengoed weer opstaan. Maar als je in jezelf gelooft, is er heel veel mogelijk. 

De leerlingen uit het tweede jaar kregen bij het afronden van het thema ‘oei, ik groei’ de opdracht ‘en nu op eigen vleugels’, waarbij ze hun eigen vleugels mochten ontwerpen voor hun vlucht richting volwassenheid.

Alle leerlingen maakten deze creatieve denkoefening. Bekijk straks even de foto's van engelen en bengelen uit 2A via de link onderaan in deze blogpost. Let maar even op hun houding, sommige leerlingen staan met hun voeten stevig op de grond, anderen als de spring in het veld die ze zijn, en nog anderen lekker chill of stoer met de handen in de zakken.

Vleugels hebben ze in alle vormen en kleuren, iedereen mag zichzelf zijn, uniek, één uit de duizend.

Aan de horizon zoekt de jeugd van tegenwoordig nog altijd dezelfde dingen op als de generaties voor hen: een plek in de wereld waar ze iets willen in betekenen, een veilig en warm nest om zich thuis te voelen en als kompas volgen ze hun geweten, gaan ze af op hun buikgevoel, een balans zoekend tussen hart en verstand en bij dit alles steunen ze op hun vrienden en familie.

Tot slot mochten leerlingen even nadenken over volgende vragen:

Op het einde van de viering mochten de leerlingen van deze reflectie een vliegertje maken en op teken van meneer Erwin vlogen alle mooie woorden naar het licht. 

"Mensen zijn allemaal engelen. Wat hen onderscheidt van elkaar is wat ze met hun vleugels doen; wil je ze spreiden en je laten dragen, leiden door de zachte bries van Liefde, of niet."      

We wensen jullie allemaal een warme kersttijd toe en een fijn 2018!

Klik hier voor een overzicht van alle engelen en foto's uit de viering.